اهمیت تاریخی و فرهنگی

اهمیت تاریخی و فرهنگی، ابعاد گسترده ای از میراث مادی و ناملموس بشر را در بر می گیرد که درک و پاسداشت آن، برای شکل گیری هویت فردی و جمعی، توسعه پایدار جامعه، و پیشرفت بشری حیاتی است. این میراث، نه تنها گنجینه ای از دانش و هنر گذشته است، بلکه نقشی بنیادین در تعریف چیستی یک ملت و ترسیم مسیر آینده آن ایفا می کند.

اهمیت تاریخی و فرهنگی فراتر از صرف وجود بناهای کهن یا اشیای باستانی است؛ این مفهوم شامل زبان، آداب و رسوم، داستان ها، دانش بومی، هنرهای سنتی، و تمامی نمودهای فکری و عملی است که نسل ها پدید آورده و به یکدیگر منتقل کرده اند. در عصر حاضر که سرعت تغییرات و چالش های جهانی شدن بر جوامع سایه افکنده است، پرداختن به این موضوع و درک عمیق چرایی این اهمیت و چگونگی تأثیرگذاری آن در ابعاد مختلف زندگی بشر، بیش از پیش ضروری به نظر می رسد. این مقاله با رویکردی تحلیلی و تخصصی، ابعاد چندگانه اهمیت تاریخی و فرهنگی را بررسی خواهد کرد تا بستری برای تقویت حس مسئولیت پذیری و ترغیب به مشارکت فعال در حفظ و ترویج این میراث گران بها فراهم آورد.

ریشه های هویت و پیوندهای نسل ها

میراث تاریخی و فرهنگی بنیانی برای درک هویت فردی و جمعی فراهم می آورد. این گنجینه ها، نه تنها روایت گر گذشته اند، بلکه به عنوان آینه ای تمام نما، هویت ملت ها را منعکس می سازند و حس تعلق را در افراد تقویت می کنند. از این منظر، حفظ آثار باستانی و میراث فرهنگی نه تنها یک تکلیف ملی، بلکه یک ضرورت برای سلامت روانی و اجتماعی جوامع است.

آینه تمام نمای هویت ملی و فردی

تاریخ و فرهنگ عناصر کلیدی در شکل دهی به حس تعلق و غرور ملی محسوب می شوند. بناهای تاریخی، آثار هنری، ادبیات کهن، و حتی سنت های شفاهی، هر یک نمادی از هویت یک ملت و دستاوردهای گذشته آن هستند. برای مثال، تخت جمشید در ایران، اهرام ثلاثه در مصر، یا دیوار بزرگ چین، تنها سازه های سنگی نیستند؛ بلکه هر یک به تنهایی گواهی بر عظمت تمدن های باستانی و نمادهای پایداری از هویت ملی مردمان خود به شمار می آیند. این نمادها به نسل های جدید کمک می کنند تا ریشه های خود را بشناسند، از گذشته خود الهام بگیرند و حس افتخار به میراث نیاکان خود را تقویت کنند. زبان نیز به عنوان یکی از مهم ترین مظاهر فرهنگ، نقش حیاتی در انتقال این هویت ایفا می کند و زمینه ساز ارتباط عمیق تر افراد با تاریخ و اجدادشان می شود.

نقش داستان ها و قهرمانان تاریخی در تعریف یک ملت غیرقابل انکار است. اسطوره ها، حماسه ها و روایت های قهرمانی، ارزش ها، آرمان ها و الگوهای رفتاری یک جامعه را به تصویر می کشند. این روایات، از شاهنامه فردوسی در فرهنگ ایرانی تا ایلیاد و اودیسه در تمدن یونانی، نه تنها سرگرمی بخش بوده اند، بلکه مبانی اخلاقی و اجتماعی را به نسل ها آموزش داده اند. هنر و شیوه زندگی نیز به شدت از این میراث تأثیر می پذیرند. معماری سنتی، موسیقی فولکلور، صنایع دستی بومی و حتی غذاهای محلی، همگی از اجزای لاینفک هویت فرهنگی هستند که ریشه های خود را در بستر تاریخ و تجربیات زیسته مردم جستجو می کنند.

پل ارتباطی با گذشتگان، راهنمای آیندگان

میراث فرهنگی پلی است که نسل های کنونی را به گذشتگان متصل می کند و از طریق آن، تجربیات، دانش و حکمت انباشته شده در طول قرون، به آیندگان منتقل می شود. از طریق مطالعه این میراث، می توانیم از اشتباهات گذشته درس بگیریم، راهکارهای موفق را شناسایی کنیم و با درک عمیق تر از چگونگی مواجهه اجدادمان با چالش ها، برای مسائل امروز راه حل های نوینی بیابیم.

میراث فرهنگی نه تنها آینه ای از گذشته است، بلکه نقشه ای راهنما برای عبور از پیچ وخم های حال و آینده ارائه می دهد.

انتقال دانش و حکمت نسل های قبل به نسل های جدید، یک فرایند مداوم است که از طریق آموزش، پژوهش و تعامل با آثار تاریخی صورت می گیرد. موزه ها، آرشیوها و مراکز مطالعاتی، به عنوان حافظان این دانش، نقش کلیدی در دسترس پذیری و تفسیر این میراث ایفا می کنند. به عنوان مثال، دانش نجوم، پزشکی، یا مهندسی که در متون و بناهای باستانی مشهود است، هنوز هم می تواند الهام بخش پیشرفت های علمی در عصر حاضر باشد. درک این پیوستگی تاریخی، به نسل های جدید احساس مسئولیت در قبال حفظ این سرمایه عظیم را القا می کند و آنها را به سوی آینده ای ریشه دار و بالنده هدایت می نماید.

قدرت محرکه توسعه پایدار

اهمیت تاریخی و فرهنگی تنها در ابعاد هویتی و اجتماعی خلاصه نمی شود، بلکه به عنوان یک نیروی محرکه قدرتمند برای توسعه پایدار، نقش آفرینی می کند. این میراث می تواند موتور محرکه اقتصادی، بستر ساز اشتغال زایی و حتی در راستای اهداف زیست محیطی، راهگشا باشد.

گنجینه پنهان در گردشگری فرهنگی

میراث فرهنگی و آثار باستانی، اصلی ترین جاذبه برای گردشگری فرهنگی به شمار می آیند. این نوع گردشگری، با جذب بازدیدکنندگان داخلی و بین المللی، منابع اقتصادی جدیدی برای شهرها و کشورها فراهم می کند. نقش بی بدیل میراث در جذب گردشگران، به دلیل ارائه تجربه های منحصربه فرد فرهنگی و تاریخی است که در هیچ جای دیگری یافت نمی شود. توریست ها تنها به دنبال تماشای بناهای قدیمی نیستند، بلکه به دنبال درک تاریخ، فرهنگ و زندگی مردمان آن دیار هستند.

مکانیسم های اقتصادی ناشی از گردشگری فرهنگی متنوع و گسترده اند. این بخش به طور مستقیم و غیرمستقیم به اشتغال زایی کمک می کند. هتل ها، رستوران ها، راهنمایان تور، شرکت های حمل ونقل و تولیدکنندگان صنایع دستی، همگی از این جریان اقتصادی منتفع می شوند. به عنوان مثال، شهرهایی مانند اصفهان و یزد در ایران، با اتکا به بافت تاریخی و معماری منحصربه فرد خود، به قطب های مهم گردشگری فرهنگی تبدیل شده اند. این شهرها توانسته اند با احیای بناهای قدیمی و تبدیل آنها به اقامتگاه های سنتی یا مراکز هنری، هم فرصت های شغلی ایجاد کنند و هم درآمد ملی و محلی را افزایش دهند. این رویکرد، سرمایه گذاری در مناطق تاریخی را تشویق می کند و به توسعه اقتصادی پایدار در این نواحی می انجامد.

جدول ۱: تأثیرات اقتصادی گردشگری فرهنگی

بعد اقتصادی	توضیح
اشتغال زایی	ایجاد مشاغل مستقیم (راهنما، هتل دار) و غیرمستقیم (صنایع دستی، حمل ونقل)
افزایش درآمد	افزایش درآمد ملی و محلی از طریق هزینه کرد گردشگران و مالیات ها
توسعه زیرساخت ها	تشویق به سرمایه گذاری در بهبود زیرساخت های حمل ونقل، اقامتی و خدماتی
احیای مناطق	بازسازی و مرمت بناهای فرسوده و جان بخشی به بافت های تاریخی

توسعه پایدار و همزیستی با محیط زیست

حفظ میراث تاریخی و فرهنگی نه تنها به توسعه اقتصادی کمک می کند، بلکه می تواند با اهداف توسعه پایدار و همزیستی با محیط زیست نیز هم راستا باشد. نگهداری از بافت های تاریخی، اغلب مستلزم حفظ معماری بومی و استفاده از مصالح طبیعی است که به کاهش ردپای کربن و مصرف انرژی کمک می کند. به عنوان مثال، خانه های سنتی با دیوارهای ضخیم و حیاط های مرکزی، به طور طبیعی در برابر نوسانات دما مقاوم بوده و نیاز به سیستم های گرمایش و سرمایش مصنوعی را کاهش می دهند.

ترویج حمل ونقل عمومی و پیاده مداری در مناطق تاریخی، نه تنها به حفظ بافت این مناطق کمک می کند، بلکه اثرات زیست محیطی ناشی از تردد وسایل نقلیه را کاهش می دهد. احیای بافت های فرسوده و تبدیل آنها به فضاهای کاربردی و جذاب، به جای گسترش بی رویه شهرها به مناطق طبیعی، از دیگر مزایای توسعه پایدار فرهنگی است. ارتباط بین میراث طبیعی و فرهنگی نیز حائز اهمیت است؛ بسیاری از فرهنگ ها در بستر طبیعت شکل گرفته اند و حفظ این دو در کنار هم ضروری است. چشم اندازهای طبیعی که میزبان آثار باستانی یا جوامع سنتی هستند، ارزش دوچندانی دارند و حفاظت از آنها به معنای حفاظت از یک اکوسیستم فرهنگی-طبیعی یکپارچه است.

منبع دانش، الهام و خلاقیت

اهمیت تاریخی و فرهنگی فراتر از حفظ یادگارهای گذشته، به عنوان چشمه ای جوشان از دانش، الهام و خلاقیت عمل می کند که می تواند موتور محرکه پیشرفت فکری و هنری جوامع باشد.

مدرسه بی انتهای تاریخ و حکمت

تمدن های گذشته، با چالش های مشابهی در زمینه های حکمرانی، مدیریت منابع، و روابط اجتماعی مواجه بوده اند. بررسی راه حل هایی که آنها به کار گرفته اند، می تواند درس های استراتژیک و مدیریتی ارزشمندی برای مدیران و سیاست گذاران امروزی ارائه دهد. مطالعه ساختار اجتماعی امپراتوری های بزرگ، نظام های آبیاری باستانی یا روش های کشاورزی سنتی، می تواند به درک بهتر چالش های کنونی و ارائه راه حل های پایدار کمک کند.

پژوهش و مطالعات علمی بر روی آثار تاریخی از اهمیت بالایی برخوردار است. باستان شناسی، تاریخ نگاری، مرمت و حفاظت، رشته هایی هستند که به ما در درک عمیق تر این میراث یاری می رسانند. موزه ها و مراکز تحقیقاتی، به عنوان پایگاه های اصلی این پژوهش ها، نقش حیاتی در جمع آوری، طبقه بندی، تحلیل و ارائه این دانش ایفا می کنند. آنها نه تنها آثار را به نمایش می گذارند، بلکه داستان های پشت آنها را روایت کرده و بستری برای یادگیری و کشف فراهم می آورند. در واقع، هر اثر تاریخی یک کتاب نانوشته است که اسرار هزاران سال تجربه بشری را در خود نهفته دارد.

چشمه جوشان الهام برای هنر و نوآوری

میراث فرهنگی، همواره منبع الهامی بی بدیل برای هنرمندان، طراحان و نوآوران بوده است. معماری سنتی با جزئیات خیره کننده، ادبیات غنی با مضامین عمیق، موسیقی فولکلور با ریتم های دلنشین، و صنایع دستی اصیل با طرح های پیچیده، همگی می توانند جرقه ای برای خلق آثار جدید و بدیع باشند. هنرمندان معاصر می توانند با بازتعریف و تفسیر عناصر سنتی در چارچوب های مدرن، آثاری خلق کنند که هم ریشه های فرهنگی خود را حفظ می کنند و هم با ذائقه مخاطب امروزی سازگارند.

این ارتباط بین میراث و نوآوری، به توسعه صنایع خلاق و اقتصاد دانش بنیان نیز کمک می کند. طراحی مد، طراحی داخلی، توسعه بازی های ویدیویی با مضامین تاریخی، تولید فیلم و انیمیشن با الهام از اسطوره ها، همگی نمونه هایی از اقتصاد خلاق هستند که می توانند با تکیه بر غنای میراث فرهنگی، ارزش افزوده ایجاد کنند. این رویکرد نه تنها به حفظ فرهنگ کمک می کند، بلکه آن را پویا نگه داشته و به نسل های جدید فرصت می دهد تا با خلاقیت خود، به غنای آن بیفزایند.

چالش ها و تهدیدات پیش روی میراث تاریخی و فرهنگی

حفظ اهمیت تاریخی و فرهنگی با چالش های متعددی روبرو است که از عوامل طبیعی گرفته تا تهدیدات انسانی و مدیریتی را در بر می گیرد. درک این چالش ها گامی اساسی برای تدوین راهکارهای مؤثر حفاظتی است.

عوامل طبیعی و بلایای قهری

بسیاری از آثار تاریخی در طول قرون، تحت تأثیر فرسایش ناشی از عوامل جوی، زلزله، سیل، آتش سوزی و تغییرات اقلیمی قرار گرفته اند. تغییرات آب و هوایی اخیر، مانند افزایش دما، خشکسالی های طولانی مدت یا بارش های سیل آسا، می تواند آسیب پذیری این آثار را در برابر تخریب طبیعی افزایش دهد. به عنوان مثال، افزایش رطوبت می تواند به رشد قارچ و تخریب بافت های آلی در موزه ها منجر شود، یا سیلاب ها می توانند پایه های بناهای تاریخی را سست کنند. نیاز به پایش مداوم، ترمیم و تقویت سازه ها در برابر این بلایا، هزینه های زیادی را به دوش نهادهای متولی می گذارد.

تهدیدات انسانی و بی توجهی

متأسفانه، عوامل انسانی سهم بزرگی در تخریب میراث فرهنگی دارند. شهرسازی بی رویه و توسعه نامتوازن شهری، اغلب منجر به تخریب یا آسیب به بافت های تاریخی و محوطه های باستانی می شود. قاچاق، حفاری های غیرمجاز و سرقت آثار تاریخی نیز به طور مداوم این گنجینه ها را تهدید می کند. سودجویی های فردی یا گروهی می تواند به نابودی کامل یک محوطه تاریخی منجر شود و اطلاعات ارزشمندی را برای همیشه از بین ببرد.

عدم آگاهی عمومی و مشارکت ناکافی مردم نیز از چالش های جدی است. وقتی جامعه به اهمیت میراث خود واقف نباشد، حس مسئولیت پذیری برای حفاظت از آن شکل نمی گیرد. علاوه بر این، جهانی شدن و یکسان سازی فرهنگی می تواند اثرات منفی بر فرهنگ های بومی و اصیل داشته باشد و به تدریج آنها را به فراموشی بسپارد. به عنوان نمونه ای بارز، تخریب بخش هایی از یک کاروانسرای تاریخی به دلیل گسترش یک پروژه عمرانی در یکی از شهرهای ایران، نشان دهنده تعارض منافع و بی توجهی به ارزش های میراثی است که متاسفانه گاهی در پروژه های توسعه ای رخ می دهد.

چالش های مدیریتی و قانونی

مدیریت میراث فرهنگی در بسیاری از کشورها با مشکلات ساختاری و اجرایی مواجه است. کمبود بودجه و منابع مالی کافی، یکی از اصلی ترین موانع در راه مرمت، نگهداری و پژوهش بر روی آثار است. پروژه های بزرگ مرمتی و حفاظتی نیازمند سرمایه گذاری های عظیم هستند که تأمین آنها همیشه آسان نیست. ناهماهنگی و تداخل وظایف میان نهادهای مرتبط، مانند سازمان میراث فرهنگی، شهرداری ها، و ادارات محیط زیست، می تواند به سوء مدیریت و تصمیم گیری های غیربهینه منجر شود.

همچنین، ضعف در قوانین حمایتی یا عدم اجرای قاطعانه آنها، راه را برای تخلفات باز می کند. سیاست زدگی در مدیریت میراث فرهنگی نیز یک چالش عمده است. انتصابات سیاسی، تغییرات مکرر در سطوح مدیریتی، و تصمیم گیری های کوتاه مدت بر اساس ملاحظات سیاسی، مانع از اجرای برنامه های بلندمدت و استراتژیک برای حفاظت از میراث می شود. همانطور که در برخی محتواهای رقبا نیز به آن اشاره شده، این تغییرات مدیریتی و نگاه ابزاری به میراث برای کسب درآمد سریع، می تواند به جای توسعه، به تخریب و از دست رفتن هویت اصلی بناها منجر شود.

راهکارها و مسئولیت های مشترک: ساختن آینده ای با ریشه های مستحکم

برای مقابله با چالش های پیش روی میراث تاریخی و فرهنگی و تضمین بقای آن برای نسل های آینده، مجموعه ای از راهکارهای همه جانبه و مسئولیت پذیری مشترک میان تمامی ذینفعان ضروری است. این راهکارها باید فراتر از نگاه های سنتی بوده و از پتانسیل های نوین نیز بهره برداری کنند.

راهکارهای دولتی و سیاست گذاری

دولت ها نقش محوری در حفاظت از میراث فرهنگی دارند. تدوین برنامه ریزی جامع و میان بخشی با مشارکت تمامی ذینفعان، از جمله وزارتخانه های فرهنگ، گردشگری، شهرسازی، و حتی آموزش و پرورش، ضروری است. تخصیص بودجه پایدار و جذب سرمایه های ملی و بین المللی از طریق صندوق های سرمایه گذاری فرهنگی و پروژه های مشترک با سازمان های بین المللی مانند یونسکو، می تواند به تأمین مالی مورد نیاز کمک کند.

تقویت قوانین حفاظتی، از جمله تشدید مجازات برای قاچاق و تخریب آثار، و نظارت قاطعانه بر اجرای آنها، گامی مهم در پیشگیری از آسیب هاست. همچنین، دیپلماسی فرهنگی و نقش میراث در روابط بین الملل، باید جدی گرفته شود. معرفی میراث یک کشور در سطح جهانی نه تنها به تقویت تصویر ملی کمک می کند، بلکه زمینه را برای همکاری های فرهنگی و تبادل دانش فراهم می آورد. برای مثال، تلاش های ایران برای ثبت جهانی آثار و میراث ناملموس، نمونه ای از این دیپلماسی فرهنگی است که به شناخت بیشتر و جلب حمایت های بین المللی منجر می شود.

توانمندسازی جامعه مدنی و بخش خصوصی

حفاظت از میراث فرهنگی تنها وظیفه دولت نیست؛ مشارکت فعال جامعه مدنی و بخش خصوصی حیاتی است. افزایش آگاهی عمومی از طریق آموزش و رسانه، از مدارس و دانشگاه ها گرفته تا برنامه های تلویزیونی و کمپین های اطلاع رسانی، می تواند حس تعلق و مسئولیت پذیری را در میان مردم تقویت کند. مدارس می توانند میراث فرهنگی را به بخشی از برنامه درسی خود تبدیل کرده و خانواده ها نقش مهمی در انتقال ارزش ها به نسل های جوان دارند.

تسهیل مشارکت بخش خصوصی در مرمت، احیا و بهره برداری مسئولانه از میراث، راهکاری مؤثر برای جبران کمبود بودجه دولتی است. ایجاد مشوق های مالیاتی و قانونی برای سرمایه گذاران خصوصی و حمایت از سازمان های مردم نهاد (NGOs) و فعالان میراث فرهنگی، می تواند این بخش را به یکی از ارکان اصلی حفاظت تبدیل کند. تجربه نشان داده است که واگذاری برخی بناهای تاریخی به بخش خصوصی برای کاربری های فرهنگی یا اقامتی، در صورت نظارت صحیح، می تواند به حفظ و نگهداری بهتر آنها کمک کند.

بهره گیری از فناوری های نوین و دیجیتال سازی

فناوری های نوین می توانند انقلابی در زمینه حفظ و ترویج میراث فرهنگی ایجاد کنند. نقشه برداری سه بعدی و اسکن لیزری، امکان ثبت دقیق و مستندسازی آثار را فراهم می آورد که در صورت بروز هرگونه آسیب، می توان از آن برای بازسازی بهره برد. واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) می توانند تجربه ای غنی و تعاملی از بازدید از اماکن تاریخی را برای مخاطبان فراهم کنند، حتی برای کسانی که امکان حضور فیزیکی ندارند.

استفاده از هوش مصنوعی (AI) برای تحلیل داده های مربوط به وضعیت آثار، پیش بینی تهدیدات احتمالی (مانند فرسایش یا آسیب پذیری در برابر بلایای طبیعی) و بهینه سازی فرآیندهای مرمت، از دیگر کاربردهای مهم فناوری است. ایجاد پلتفرم های آنلاین و پایگاه های داده دیجیتالی، دسترسی آسان به اطلاعات میراث فرهنگی را برای پژوهشگران، دانشجویان و عموم مردم فراهم می کند و به جهانی شدن این میراث یاری می رساند.

ترویج گردشگری مسئولانه و پایدار

گردشگری فرهنگی، اگر به درستی مدیریت نشود، می تواند خود به تهدیدی برای میراث تبدیل شود. از این رو، ترویج گردشگری مسئولانه و پایدار که اصول اخلاقی بازدید از اماکن تاریخی و فرهنگی را رعایت می کند، ضروری است. این شامل آموزش بازدیدکنندگان در مورد نحوه رفتار صحیح در محیط های تاریخی، رعایت سکوت، عدم لمس آثار، و عدم آسیب رسانی به آنهاست.

توسعه زیرساخت های متناسب با حفظ محیط و میراث، مانند مسیرهای بازدید مشخص، سرویس های بهداشتی مناسب و مدیریت پسماند، از جمله اقدامات لازم است. تمرکز بر جذب گردشگران فرهنگی با اقامت طولانی تر، که تمایل بیشتری به مشارکت در اقتصاد محلی و درک عمیق تر فرهنگ مقصد دارند، می تواند به توسعه پایدارتر مناطق کمک کند. این رویکرد، به جای تمرکز صرف بر تعداد گردشگران، بر کیفیت تجربه آنها و تأثیرات مثبت بر جامعه محلی و حفظ میراث تأکید دارد.

راهکارهای کلیدی برای حفاظت از میراث فرهنگی:

• آموزش عمومی و افزایش آگاهی
• تخصیص بودجه و جذب سرمایه
• تقویت قوانین و نظارت
• استفاده از فناوری های نوین
• ترویج گردشگری مسئولانه
• مشارکت جامعه و بخش خصوصی

نتیجه گیری

اهمیت تاریخی و فرهنگی یک مفهوم نظری صرف نیست؛ بلکه ستون فقرات هویت یک ملت و موتور محرکه پیشرفت آن به شمار می رود. این میراث، آینه ای از گذشته است که دانش، حکمت و تجربیات نسل های پیشین را در خود جای داده و به عنوان پلی برای ارتباط میان دیروز، امروز و فردا عمل می کند. از بُعد هویتی، نمادهای تاریخی و داستان های فرهنگی، حس تعلق و غرور ملی را تقویت کرده و چارچوبی برای درک فرد از جایگاه خود در جهان فراهم می آورند. در بعد اقتصادی، گردشگری فرهنگی به عنوان گنجینه ای پنهان، فرصت های بی شماری برای اشتغال زایی و افزایش درآمد فراهم می کند و به توسعه پایدار مناطق یاری می رساند.

علاوه بر این، میراث فرهنگی منبعی بی پایان برای دانش، الهام و خلاقیت است که می تواند زمینه ساز نوآوری های هنری و فکری باشد. با این حال، حفظ این گنجینه های ارزشمند با چالش های بزرگی از جمله عوامل طبیعی، تخریب های انسانی ناشی از بی توجهی یا سوءاستفاده، و مسائل مدیریتی و قانونی روبروست. مقابله با این تهدیدات نیازمند یک رویکرد جامع و مسئولیت پذیری مشترک است که تمامی سطوح دولتی، جامعه مدنی، بخش خصوصی و هر یک از افراد جامعه را در بر گیرد. سرمایه گذاری در آموزش، بهره گیری از فناوری های نوین، تقویت قوانین و ترویج گردشگری مسئولانه، راهکارهای کلیدی برای ساختن آینده ای غنی تر و ریشه دارتر هستند. حفظ این میراث نه تنها وظیفه ای برای خودمان، بلکه امانتی گران بها برای نسل های آتی است تا آنها نیز بتوانند از ریشه های مستحکم گذشته، بال های توسعه برای آینده را بگسترانند.