چرا مدیران ما از زبان فارسی فرار می‌کنند؟

به گزارش وبگردی، تبیان نوشت: وقتی مدیرعامل ایرانی یک شرکت صحبت می‌کند، انتظار داریم پیامش روشن، قابل فهم و متناسب با فرهنگ بومی باشد. اما وقتی جملات فارسی‌اش پر از واژگان انگلیسی است، چه پیامی به مخاطب منتقل می‌شود؟ آیا این نشان‌دهنده به‌روز بودن است یا نوعی بی‌توجهی به زبان و فرهنگ خودمان؟ استفاده مکرر از واژه‌های انگلیسی، آن هم جایی که معادل فارسی روشنی دارد، تنها یک عادت شخصی نیست. این یک الگوست؛ الگویی که به مرور، زبان را از مفاهیم عمیقش تهی می‌کند و حتی می‌تواند نشانه‌ای از یک خودکم‌بینی فرهنگی باشد.

سبک گفتاری یا بحران هویت؟

در سال‌های اخیر، رواج یک سبک گفتاری که در آن فارسی و انگلیسی بی‌هدف در هم آمیخته می‌شوند، به‌ویژه در فضای استارتاپی و شرکت‌های فناوری ایرانی، به پدیده‌ای رایج تبدیل شده است. در این محیط‌ها، استفاده مکرر از اصطلاحات انگلیسی دیگر صرفاً به‌دلیل نیازهای فنی یا نبود معادل فارسی نیست، بلکه گاهی به نشانه‌ای از حرفه‌ای و به‌روز بودن تبدیل شده است.

وقتی یک مدیرعامل در گفتگوهای رسمی خود به جای «برنامه‌ریزی راهبردی» از «Strategic Planning» حرف می‌زند، یا حتی به جای لغات ساده‌ای مثل «سود» و «به‌دست‌آوردن» از   «Benefit» و «Acquire» استفاده می‌کند، در واقع به شکلی ناخودآگاه این پیام را منتقل می‌کند که زبان فارسی توان بیان مفاهیم مدرن را ندارد. این پیام نادرست به تدریج تبدیل به یک باور عمومی می‌شود و در نهایت، به تضعیف جایگاه زبان فارسی در فضای حرفه‌ای و رسمی می‌انجامد.

زبان، فقط یک ابزار ارتباطی نیست

زبان فقط مجموعه‌ای از کلمات نیست، بلکه حافظه تاریخی و فرهنگی یک ملت است. در بسیاری از کشورها، قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای حفظ زبان رسمی وجود دارد. در فرانسه، قانون توبون شرکت‌ها را موظف می‌کند که در اسناد رسمی و تبلیغات از واژگان فرانسوی استفاده کنند. در کبک کانادا، منشور زبان فرانسه (Bill ۱۰۱) استفاده از زبان رسمی را در محیط‌های کاری و تجاری الزامی کرده است. این قوانین تنها برای حفظ زبان نیستند، بلکه بخشی از سیاست‌های فرهنگی برای جلوگیری از سلطه‌ بیگانه بر هویت ملی‌اند.

مسئولیت چهره‌ها در برابر زبان فارسی

مدیران و چهره‌های تأثیرگذار باید بدانند که نحوه صحبت کردن آن‌ها فراتر از یک انتخاب شخصی است. هر کلمه‌ای که استفاده می‌کنند، بخشی از فرهنگ سازمانی و هویت اجتماعی را شکل می‌دهد. اگر واقعاً دغدغه پیشرفت و جهانی شدن دارند، چرا از زبان ملی خود دفاع نمی‌کنند؟ چرا به جای تسلیم شدن در برابر سیل واژگان بیگانه، به غنای فارسی تکیه نمی‌کنند؟

حفظ زبان فارسی، نیازمند آگاهی و تعهد است. این مسئولیت بر عهده همه ماست، اما بیش از همه، بر دوش کسانی است که در جایگاه‌های مدیریتی و رسانه‌ای قرار دارند. شاید وقت آن رسیده که مدیران ایرانی، قبل از به زبان آوردن یک واژه انگلیسی، لحظه‌ای مکث کنند و از خود بپرسند: آیا فارسی‌اش را نمی‌دانم، یا فقط نمی‌خواهم از آن استفاده کنم؟

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در وبگردی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.

پایان خبر وبگردی