چشم هایش – وبگردی

داستان شهادتش هم خودش یک فیلم است. یعنی همان یک روز که شهید شد خودش کلی فلسفه دارد. پس از این که فشار زیاد می شود و گردان ها یکی یکی به جزیره می آیند، آن قدر پاتک شدید بود، می آمدند و چند ساعت می جنگیدند بعد یک گردان دیگر می آمد. به همین خاطر شمار نیروها ته کشید.

به گزارش وبگردی، جام جم نوشت: کتاب «شراره های خورشید» نوشته مشترک گلعلی بابایی و حسین بهزاد، با محوریت شخصیت شهید همت و کارنامه عملیاتی لشکر 27محمد رسول الله در عملیات خیبر، ابتدای امسال توسط نشر27 بعثت به چاپ پنجم رسید. این کتاب ششمین اثر از گروه کتاب های حماسه 27 اثر گلعلی بابایی و حسین بهزاد است.

این کتاب رویدادهای متنوعی از کارنامه عملیاتی لشکر27محمد رسول الله (ص)طی چهارماهه پایانی سال1362 را دربرمی گیرد. در این اثر حوادث و ماجراهای شگفت انگیزی از تاریخچه لشکر27 و واپسین ماه های حیات دنیوی فرمانده پرآوازه آن، شهید محمدابراهیم همت را خواهید خواند که عمده آنها از جمله مهم ترین ناگفته های دوران دفاع مقدس بوده که برای نخستین بار در قالب اثری مکتوب انتشار می یابد. بازه زمانی وقایع مندرج در این کتاب، ازفردای خاتمه عملیات والفجر4 درجبهه مریوان – پنجوین شروع می شود و در سی امین روز اسفند سال 1362 و آخرین روزهای عملیات آبی – خاکی خیبر پایان پیدا می کند. در چهلمین سالگرد شهادت سردار حاج محمدابراهیم همت، روایت همرزمش، گلعلی بابایی را مرور کردیم. 
 
آخرین دیدار با همت

آخرین دیدارم با شهید همت روز 12 اسفندسال 62 بود یعنی بعد از این که لشکر، یک هفته درطلاییه عمل کرد و درشش مرحله عملیات کرد و در هر شش مرحله شکست خورد. با هزار مصیبت و سختی نتوانستیم کاری انجام دهیم. حاج همت نیروها رادرپادگان دوکوهه جمع کرد. گفتند امشب فرمانده لشکر سخنرانی دارد.من آن زمان درگردان حبیب بودم و گردان مان به خط زده بود. بگذارید پیش از پرداختن به داستان همت، به این مساله بپردازم. 
 
وضع جزیره خیلی خراب است!

گردان ما اول قرار بود در طلاییه عمل کند. پس از چند روز بلاتکلیفی گفتند نه، بروید در جزیره مجنون. ما همه وسایل و امکانات را جمع کردیم و آماده رفتن شدیم. فرمانده گردان مان عمران پستی معروف به برادر عبدالله بود. در منطقه جفیر یک پد آبی درست کرده بودند که نیروها آنجا امکانات و نفرات را سوار کرده و به جزیره می بردند. روز ششم اسفند، نیروهای گردان در حال سوار شدن بودند و تویوتاها و موتور تریل ها را سوار بالگرد می کردند.وقتی همه آماده شدند، آخرسر فرمانده گردان و اطرافیانش سوار می شدند. عمران نگذاشت من سوار شوم. گفتم چرا برادر عبدالله؟ وقتی در والفجر مجروح شدی، خودم تو را عقب آوردم. گفت نه! پیش از این که سوار شویم شهید کارور، فرمانده گردان مالک از جزیره آمده بود و گفته بود عبدالله وضع جزیره خیلی خراب است؛ نه پتو، نه کنسرو و نه امکانات ، هیچی نیست. بمباران هم خیلی شدید است. ازاین طرف می روی، جای پایت را محکم کن! برادر عبدالله به من گفت کارور این طور گفته. پس تو باید بمانی! گفتم به من چه ربطی دارد؟ من می خواهم بیایم. ولی به هر حال اجازه نداد و گفت صلاح نیست همه برویم آن طرف. بمان و وقایع بعد از ما را پیگیری کن. 
 
برادر عبدالله هم مفقود شد

من چند روز در جفیر صبر کردم. روز سوم که دیدم خبری نشد به یک قایقران التماس کردم تا من را به جزیره ببرد. موقعی به جزیره رسیدم که بچه های گردان حبیب عملیات کرده بودند. تعداد انگشت شماری داشتند برمی گشتند و باقی یا شهید شدند، یا مفقود. خود برادر عبدالله هم مفقود شد.معاونش هم همین طور. شهید کارور هم روز قبل از عبدالله مفقود شده بود. اینها را گفتم تا برسم به روزی که قرار بود شهید همت بیاید سخنرانی کند. من در آن روز با سی چهل نفر از بچه های گردان حبیب، در ساختمان های دوکوهه بودیم. گفتیم ببینیم چه خبر است. به میدان صبحگاه رفتیم. یک سری از بچه های گردان های مختلف که خسته شده بودند، جمع شده بودند و یک سری هم از نیروهای جدید طرح لبیکی بودند. کار طلاییه بسته شده بود و قرار بود این نیروها تلفیق شوند و به جزیره مجنون بروند. یعنی قرار بود فقط دو جزیره مجنون را نگه داریم. آنجا بود که برای آخرین بار، شهید همت را دیدم و اصطلاحا حسابی تکیده شده بود. 
   
کربلا، خون می خواهد

جمله «کربلا، خون می خواهد» در همین سخنرانی بود. آخرین جمله اش بود. گفت رودربایستی که نداریم. شش مرحله در طلاییه عملیات کرده ایم و شکست خورده ایم. از صدر اسلام مثال آورد وگفت این چیز تازه ای نیست.پیامبر(ص) هم درچند جا شکست خورده و شکست، مقدمه پیروزی می شود. ما نباید عقب بکشیم. سه بارگفت«بچه ها! کربلا، خون می خواهد.» بعد هم سخنرانی تمام شد و بچه ها دورش را گرفتند. فردایش هم که روز13اسفند بود به جزیره رفت. روز پانزدهم اسفند اکبر زجاجی شهید شد. روز هفدهم همت شهید شد. 
 
داستان شهادت همت، یک فیلم است

داستان شهادتش هم خودش یک فیلم است. یعنی همان یک روز که شهید شد خودش کلی فلسفه دارد. پس از این که فشار زیاد می شود و گردان ها یکی یکی به جزیره می آیند، آن قدر پاتک شدید بود، می آمدند و چند ساعت می جنگیدند بعد یک گردان دیگر می آمد. به همین خاطر شمار نیروها ته کشید. حاج همت هم پیش حاج قاسم سلیمانی، فرمانده لشکر 41 ثارالله کرمان رفت. حاجی به باقر شیبانی که پیک اش بود می گوید تو در سنگر بمان، من پیش حاج قاسم می روم. ممکن است بچه های لشکر امام حسین بیایند. وقتی آمدند توجیه شان کن که کجا مستقر شوند. بعد همت پیش حاج قاسم می رود که حاج قاسم هم شهید میرافضلی را با شهید همت همراه می کند و می گوید برو به حاج همت یک گروهان بده که برود خطش را بپوشاند.در آن نقطه تعداد وسایلی که به همین وسیله منهدم شدند، زیاد بود. شفازند می گوید من دیدم که موتور رفت و بعد یک لحظه، دیگر همه چیز از یادم رفت. موجی که به موتور خورد من را پرت کرد و خودم یک طرف افتادم و موتور یک طرف. اصلا یادم رفت که ما دو موتور بودیم که راه افتادیم. حالا شما به بقیه فیلم شهادت از نگاه باقر شیبانی توجه کنید. 

چرا شیبانی، همت را نشناخت؟!

شیبانی می گوید مدتی که گذشت و از همت خبری نشد، نگران شدم و شروع کردم این طرف و آن طرف تماس گرفتن. رفتم سراغ (شهید) رضا پناهنده و گفتم بیا برویم تا قرارگاه ببینیم برادر همت چه شد. این دو نفر از همان مسیر شهید همت و به صورت پیاده می آیند، می بینند که یک موتور خراب شده و درب و داغان روی زمین افتاده است. دو پیکر هم وسط جاده افتاده اند. یک نفر هم کمی آن طرف تر، با حالتی سرگشته دارد روی زمین دنبال چیزی می گردد. دکتر شفازند موجی شده بود و حال طبیعی نداشت . شیبانی می گوید شک کردیم که این بنده خدا کیست؟ انگار دارد دنبال غنیمت می گردد! بعد می گوید به رضا پناهنده گفتم بیا این دو جنازه را بکشیم کنار جاده که وقتی وسایل رد می شوند، اینها له نشوند. جالب است که شیبانی دنبال همت می گشته و متوجه نمی شود که این پیکر همت است که دارد به کنار جاده منتقل اش می کند. نکته اینجاست که چرا شیبانی نباید همت را بشناسد! حسین بهزاد تحلیلی داشت که شیبانی با شنیدنش شدیدا به فکر فرو رفت. بهزاد می گفت در این زمان، هنوز نیروهای همت درگیر هستند. هنوز خط تثبیت نشده و بچه ها باید خط را نگه دارند. اگر می فهمیدند که همت شهید شده قطعا خط را رها می کردند و می آمدند عقب. 
 
بادگیر، چراغ قوه، زیر پیراهن

خب این دو نفر جنازه را کنار می کشند و به قرارگاه می روند. در قرارگاه هم گفته می شود که نه، همت اینجا نیامده است. سه روزی می گذرد و خط تثبیت می شود. عراق هم خطش را تثبیت می کند؛ سیم خاردار می زند و مین گذاری می کند. در نتیجه خط پدافندی تشکیل می شود و عراق از گرفتن این منطقه ناامید می شود. پس از سه روز شیبانی می گوید آقای محلاتی تماس گرفت و گفت برای ما مسلم است که همت شهید شده است. ولی این که کجاست نمی دانیم!شماکه بیشتر با اوبوده اید بروید در جمع شهدای مجهول الهویه ای که در اهواز هستند ببینید می توانید همت را شناسایی کنید؟همت را ازروی بادگیر، چراغ قوه و زیرپیراهنش شناسایی کردند. جالب است که آن بادگیر و همان شلوار پلنگی همان روز هم تنش بوده است ولی قسمت این بوده که آن روز پیکرش را نشناسند. چرا قرار نیست همت شناسایی شود؟ به خاطر همان فلسفه ای که اشاره کردم.خب، از پیکر همت، سرش از چانه به بالا را نداشت. دست چپ شهید همت هم در این اتفاق بریده شده بود. 

این جمله برای «همت» نیست!

از شهید همت جمله ای نقل می شود که «ما حاضریم در پوتین بسیجی ها آب بخوریم. »اتفاقا من یک نامه به همین خاطر زدم و گفتم این حرف ها چیست چاپ می کنید؟! نه داستان و نه جمله اش به هیچ وجه واقعی نیست. پس از شهید همت هم که حاج عباس کریمی و محمدرضا دستواره بودند. عباس کریمی وقتی شهید شد من به سنگری رسیدم که پیکرش را در آن گذاشته بودند و کمک کردم تا او را در قایق گذاشتیم. در همان سنگری افتاد که روی دژ بود. به اتفاق چند نفر دیگر او رادر قایق گذاشتیم و هنوز جان داشت. به سمت عقب رفتیم تا وسط هور به یک پست امداد رسیدیم ولی پزشکیاری که آنجا بود پس از معاینه گفت امیدی نیست و حاجی تمام کرده است. شهید کریمی در عملیات بدر در شرق دجله، یک سال بعد از خیبر شهید شد. دستواره هم درسال 65 در عملیات کربلای یک در منطقه مهران شهید شد. 

پایان خبر وبگردی