«وندالیسم»؛ پدیده ای که بلای جان آثار تاریخی شد

تقریباً برای همه ما پیش آمده که در مکان های تاریخی با افرادی مواجه شده ایم که با یک کلید یا میخ و سنگ به جان دیواری تاریخی افتاده بودند تا به اجبار نام خود را پای یک اثر بزرگ و ملی ثبت کنند.

به گزارش وبگردی، وبگردی نوشت: شاید زمانی که کریم خان زند دستور داد تا بر روی قبر حافظ سنگی مرمرین قرار دهند، فکر نمی کرد که چند صد سال بعد قرار است در سایه بی توجهی ما، این سنگ قبر مرمرین به دفترچه خاطراتی تبدیل شود که هر بازدیدکننده ای روی آن نامی حک کند و برود

روی سنگ قبر حافظ دو بیت از غزل های شیخ اجل توسط حاجی آقاسی بیک افشار، نستعلیق نویس آذربایجانی نوشته شده که طی سال های اخیر یادگاری نویسی های روی آن، چهره این سنگ زیبا را مخدوش کرده است.

اما نه تنها سنگ مزار حافظ، بلکه چهره تخت جمشید، ارگ کریم خانی، سی و سه پل و بسیاری از آثار تاریخی و خانه های قدیمی در شهرهای کشورمان به دلیل همین دیوارنویسی ها مخدوش شده و این رفتار آسیب زننده به دلیل بی توجهی مردم و مسیولان در حال شیوع است.

تقریباً برای همه ما پیش آمده که در مکان های تاریخی با افرادی مواجه شده ایم که با یک کلید یا میخ و سنگ به جان دیواری تاریخی افتاده بودند تا به اجبار نام خود را پای یک اثر بزرگ و ملی ثبت کنند، فارغ از بناهای تاریخی، درختان هم جان سالم به در نبرده اند و روی آن ها حکاکی های مختلفی را می بینیم اما سوال اصلی اینجاست که ما به عنوان مشاهده گر در آن لحظه چه واکنشی از خود نشان می دهیم؟ آیا جسارت این را داشته ایم که به آن فرد آسیب زننده، هشدار دهیم و او را از آسیب به آثار تاریخی و محیط زیست منع کنیم؟ 

آیا خانواده ها در این زمینه به فرزندان شان آموزش های لازم را داده اند که در مکان های تاریخی میراثی ناخوشایند از خود به جای نگذارند یا در برخورد با چنین مواردی، تنها از هنرنمایی فرزندشان لذت برده اند؟

اینکه ما همواره در صحبت های خودمان به پیشینه تاریخی سرزمین کهن مان افتخار می کنیم زیباست اما واقعاً در نگهداری از این آثار چقدر تلاش کرده ایم؟ 

یادگاری نویسی دیپلمات های انگلیسی روی دیوار تخت جمشید

شاید برایتان جالب باشد که بدانید این سبک از یادگاری نویسی روی بناهای تاریخی مختص ایرانی ها نیست و در کشورهایی همچون یونان و ایتالیا هم این پدیده رایج است، تا جایی که در این دو کشور برای پیشگیری از یادگاری نویسی روی آثار تاریخی، لوح هایی را نصب کرده اند تا مردم یادگاری های خود را روی آن لوح بنویسند. 

علاقه به یادگاری نویسی حتی در «سرجان ملکم» و سایر دیپلمات های انگلیسی هم بود و در اوایل قرن نوزدهم میلادی که سرجان ملکم برای انجام ماموریت به ایران آمده بود بر دیواره های تخت جمشید یادگاری نوشت.

دیوار چین هم یکی از آن مکان هاست که از دست یادگاری نویس ها در امان نمانده و کنده کاری های زیادی به زبان های گوناگون روی آن به چشم می خورد.

جای خالی آموزش در حفاظت از آثار فرهنگی و تاریخی

البته در این میان نباید از این نکته غافل شد که بسیاری از نوجوانان عمل پدر و مادر را در خانواده دنبال می کنند به همین جهت بزرگسالان هم باید از آموزش لازم و کافی در زمینه حفظ و نگهداری آثار تاریخی بهره مند شوند، چرا که فضای آموزشی ما در ارتباط با آثار فرهنگی و باستانی بسیار نامناسب و ناکافی است. 

ای کاش نه تنها مسیولان بلکه ما مردم هم برای تن زخمی تاریخ دل می سوزاندیم تا در روزگاری که کمتر شاهد ساخت بنایی با معماری منحصر به فرد و ارزشمند در کشور هستیم، آنچه که از قدیم الایام باقی مانده را به عنوان امانت به سلامت به نسل آینده تحویل دهیم.

پایان خبر وبگردی