درباره بیماری اوتیسم در کودکان

درمان های غیر دارویی

برنامه های آموزش ویژه و پایدار یا آموزش اصلاحی و رفتار درمانی در اوایل زندگی می تواند به کودکان اوتیستیک کمک کند تا مهارت های مراقبت از خود، اجتماعی و شغلی را کسب کنند. رویکردهای موجود شامل تحلیل رفتار کاربردی، مدل های رشد، آموزش ساختاریافته، گفتار درمانی و زبان درمانی، درمان مهارت های اجتماعی و کاردرمانی است. در میان این رویکردها، مداخلات یا ویژگی های اوتیسم را به طور جامع درمان می کنند، یا درمان را بر روی یک ناحیه خاص از کمبود متمرکز می کنند. به طور کلی، هنگام آموزش افراد مبتلا به اوتیسم، ممکن است از تاکتیک های خاصی برای انتقال موثر اطلاعات به این افراد استفاده شود.

استفاده از تعامل اجتماعی تا حد امکان در هدف قرار دادن ناتوانی افراد اوتیستیک در مورد تماس فرد به فرد، کلیدی است. علاوه بر این، تحقیقات نشان داده است که استفاده از گروه بندی های معنایی، که شامل تخصیص کلمات به مقوله های مفهومی معمولی است، می تواند در تقویت یادگیری مفید باشد.آیا تا به حال در نزدیکان و دوستان خود افرادی را دیده اید که رفتارهای عجیب و غریب از خود نشان دهند؟ یا اینکه در یک بعد و در یک زمینه بسیار خوب عمل کنند اما به طور کلی نتوانند ارتباط اجتماعی خوبی برقرار کنند؟

آیا تا به حال کسی را که به بیماری اوتیسم مبتلا باشد دیده اید؟ می دانید این بیماری چه علایم و نشانه هایی دارد؟ آیا می توان اوتیسم را درمان کرد؟ انواع اوتیسم چیست؟اگر می خواهید پاسخ این سوالات را بدانید بهتر است که این مطلب دکترتو را تا انتها بخوانید. همچنین اگر از نزدیکان شما کسی به اوتیسم مبتلا است، می توانید با دریافت نوبت بهترین  یا از دکترتو برای بهبود توانایی های بیمار خود، اقدامات لازم را انجام دهید. می توانید وارد سایت نوبت دهی آنلاین دکترتو شوید و با وارد کردن تخصص روانپزشکی در شهر خود، از بهترین دکترهای روانپزشک در دکترتو نوبت بگیرید یا مشاوره تلفنی و متنی دریافت کنید.

راه های درمان اوتیسم به چه صورت است؟

درمان اوتیسم باید در اسرع وقت پس از تشخیص شروع شود. مراقبت و ارایه خدمات مناسب و به موقع می تواند مشکلات کودک را کاهش دهد و در عین حال به او کمک کند مهارت های جدید را بیاموزد و نقاط قوت خود را تقویت کند. آیا می توانید من را راهنمایی کنید که چگونه می توانم  خرید لباس اسپایدرمن بزرگسال را ثبت کنم ؟ مبتلایان به ASD ممکن است طیف وسیعی از مشکلات داشته باشند، بنابراین درمان واحدی برای ASD وجود ندارد. همکاری نزدیک با تیم پزشکی بخش مهمی از یافتن ترکیب مناسب درمان و مداخلات است.

تشخیص اوتیسم در کودکان بزرگ تر و نوجوانان

والدین و معلمان اغلب اولین کسانی هستند که علایم ASD را در کودکان بزرگتر و نوجوانانی که به مدرسه می روند تشخیص می دهند. ممکن است اولیای مدرسه به والدین توصیه کنند که ارزیابی تخصصی کودک توسط پزشک انجام شود.ممکن است والدین با پزشک در مورد مشکلات اجتماعی فرزند خود، از جمله مشکلات ظریف ارتباطی صحبت کنند. این مشکلات ظریف ارتباطی ممکن است شامل مشکل در درک لحن صدا، حالات چهره یا زبان بدن دیگران باشد. کودکان و نوجوانان بزرگتر ممکن است در درک استعاره، طنز یا طعنه مشکل داشته باشند. همچنین ممکن است آن ها در برقراری روابط دوستانه با همسالان خود مشکل داشته باشند.

بیماری اوتیسم چیست؟

اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری پیچیده ی عصبی – رفتاری و از جمله است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرارشونده است و به دلیل گستردگی علایم، آن را اختلال طیف اوتیسم می نامند. این بیماری اختلال در طیف وسیعی از علایم و مهارت ها در سطوح مختلف را شامل می شود.درجات مختلف این بیماری می تواند از یک اختلال ساده که تا حدودی زندگی طبیعی بیمار را محدود می کند، تا یک ناتوانی شدید که به مراقبت های اساسی نیاز دارد، گستردگی داشته باشد.

کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند و قادر به فهم افکار و احساسات دیگران نیستند، بنابراین در بیان احساسات خود از طریق کلمات، رفتارها، حالات صورت یا لمس کردن دچار مشکل هستند. لباس سگهای نگهبان در فصل سرما به آن ها کمک می کند تا گرم بمانند و مریض نشوند . اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری پیچیده ی عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرارشونده است و به دلیل گستردگی علایم، آن را اختلال طیف اوتیسم می نامند.

علایم اوتیسم چیست؟علایم اوتیسم معمولا در سه سال اول زندگی ظاهر می شود و برخی کودکان این علایم را از بدو تولد نشان می دهند. با این حال بعضی ها در ابتدا طبیعی به نظر می رسند، اما این علایم به طور ناگهانی از 18 تا 36 ماهگی ظاهر می شوند. برخی افراد تا زمانی که در جامعه حضور نیابند، علایم اختلالات ارتباطی را بروز نخواهد داد. در مواجهه با اوتیسم به چه دکتری مراجعه کنیم؟اگر فرزند شما و یا در نزدیکان و آشنایان شما، کسی با علایم اوتیسم دیده شده است، بهتر است که برای بررسی های بیشتر و تشخیص دقیق بیماری به متخصص مراجعه کنید. حتما این سوال ذهن شما را درگیر می کند که به کدام دکتر مراجعه کنید؟ چه پزشکی می تواند اوتیسم را تشخیص دهد و یا آن را درمان کند؟ برای تشخیص و درمان اوتیسم باید به متخصص روانپزشک و یا روانشناس مراجعه کنید.

بهبود کودک مبتلا به اوتیسم:مداخلات درمانی سودمند شامل موارد زیر هستند:تحلیل رفتار کاربردی: مربی در ابتدا سعی می کند که پیرامون رفتارهای خاص فرد مبتلا به اوتیسم و تاثیر محیط بر این رفتارها و نحوه ی یادگیری اطلاعاتی به دست آورد و هدف این درمان تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای منفی است. همچنین می تواند به بهبود ارتباطات، حافظه، تمرکز و عملکرد تحصیلی کمک کند. مربی می تواند با تجزیه و تحلیل رفتارهای فعلی و آموزش گام به گام رفتارهای جدید، باعث بهبود عملکرد فرد مبتلا و همچنین اطرافیان او شود.

رویکرد مبتنی بر روابط و تفاوت های فردی و توسعه ای: درمانی که بیشتر با نام فلورتایم شناخته می شود. در این روش کودک و والدین با هم در زمین بازی قرار می گیرند و به فعالیت هایی که کودک دوست دارد، مشغول می شوند. هر بار که پسرم ست لباس بتمن کودکانه اش را پوشیده، انگار ماجراجویی های جدیدی در پیش دارد. اجازه می دهند که کودک بازی را هدایت کند که منجر به توسعه ی توانایی های کودک می شود. از طریق این مشارکت، یک کودک مبتلا به اوتیسم، ارتباطات دو طرفه و پیچیده، تفکر احساسی و صمیمیت، چگونگی کنترل خود و ارتباط با محیط پیرامون را یاد می گیرد. همچنین در روش تحلیل رفتار کاربردی نیز جهت حمایت از درمان از این رویکرد استفاده می کنند.

اولین شخصی که از این اصطلاح استفاده کرد، یک روان پزشک اهل سوییس به نام یوجین بلولر بود. نخستین بار ایشان در سال 1911 برای اشاره به برخی علایم و نشانه هایی که به اسیکزوفرنی مرتبط بود، از این واژه استفاده کرد. محققان آمریکایی نیز در دهه 1940 برای اشاره به کودکان دارای مشکلات و اختلالات عاطفی و یا اجتماعی اصطلاح اوتیسم را به کار بردند. همچنین لیو کانر پزشکی از دانشگاه جان هاپکینز، این واژه را برای تشریح رفتار کودکان انزوا طلب استفاده نمود. دانشمندی اهل آلمان بنام هانس آسپرگر در این زمان اختلال مشابهی بنام سندرم آسپرگر را شناسایی و نام گذاری کرد.

تا دهه 1960 بسیاری از پزشکان اوتیسم و اسکیزوفرنی را وضعیت مشابهی تلقی می کردند ولی با گذشت زمان اطلاعات پزشکان راجع به اوتیسم کودکان افزایش یافت.در زمان 1960 تا 1970 تمرکز پژوهش های درمانی اوتیسم بر روی داروهایی مانند LSD ، شوک الکتریکی و روش های تغییر رفتاری بود. منظور از روش های تغییر رفتاری استفاده از تکنیک درد و تنبیه است. روش های درمان رفتاری و استفاده از محیط های یادگیری کنترل شده در دهه 1980 تا دهه 1990 به عنوان روش اصلی برای بهبود اوتیسم و علایم آن استفاده می شد.

اوتیسم یک نوع اختلال رشدی- مغزی محسوب شده که توسط اختلالات مهارت های اجتماعی، ارتباطات و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم می گردد. بروز علایم اختلال اوتیسم قبل از سن سه سالگی کودک رخ داده و  بیشتر قسمت های مغزی تحت تاثیر اوتیسم  دچار آسیب می شوند ولی نحوه رخ دادن آن تاکنون مشخص نشده است.سندرم آسپرگر و (PDD-NOS) جز اختلالات طیف اوتیسم بوده که با علایم و نشانه های کمتری همراه هستند.عوامل ژنتیکی بر بروز این اختلال تاثیر داشته و تقابل بین ژنی ( گروهی از ژن ها ) و جهش های ژنی از جمله این عوامل محسوب می شوند همچنین در موارد نادری نیز این اختلال در اثر آسیب هایی که در دوره رشد رخ می دهد، ایجاد می گردد.

وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و میزان تحصیلات پدر و مادر تاثیری بر ابتلا کودک به اوتیسم ندارند. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در قسمت تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی شخص اثر داشته و از مشکلات اصلی افراد مبتلا به اوتیسم، ناتوانی در برقراری ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مرتبط با بازی می توان اشاره کرد.شخص درگیر این اختلال به سختی می تواند با دیگران و دنیای بیرون ارتباط برقرار نماید حتی در برخی از موارد، شخص رفتار آزار دهنده و پرخاشگرانه از خود نشان می دهد. حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ های غیرطبیعی به دیگران، وابستگی به اشیا و مقاومت در برابر تغییرات ناگهانی از دیگر علایم  قابل مشاهده در افراد مبتلا به اوتیسم است.