سریلانکا ملقب به مروارید اقیانوس هند سرزمینی است که تنوع فرهنگی و مذهبی در تار و پود هویت آن تنیده شده است. این جزیره کوچک خانه ی پیروان ادیان گوناگونی است که قرن ها در کنار یکدیگر زیسته اند و هر یک سهمی در شکل گیری تمدن و فرهنگ غنی سریلانکا داشته اند. از آموزه های آرام بخش بودا گرفته تا سنت های دیرینه هندوئیسم از پژواک اذان در مساجد تا ناقوس کلیساها چشم انداز مذهبی سریلانکا داستانی پیچیده و جذاب از همزیستی تأثیرات متقابل و گاه چالش ها را روایت می کند. برای هر کسی که علاقه مند به فهم عمیق تر این سرزمین تاریخ پرفراز و نشیب و مردم خونگرم آن است آشنایی با مذاهب و ادیان مختلف در سریلانکا امری ضروری است. این مقاله با نگاهی تخصصی اما به زبانی ساده شما را با ادیان اصلی سریلانکا ریشه های تاریخی آن ها پراکندگی جمعیتی پیروانشان تأثیراتشان بر زندگی اجتماعی و فرهنگی و همچنین مهمترین جشن ها و مراسم مذهبی آشنا می سازد تا درک جامع تری از این بعد حیاتی از سریلانکا به دست آورید.
سریلانکا کشوری با بافت دینی متنوع است که در آن چندین آیین اصلی در کنار یکدیگر حضور دارند. بر اساس قانون اساسی بودیسم جایگاه ویژه ای دارد و به عنوان دین رسمی کشور شناخته می شود با این حال قانون اساسی آزادی مذهب را برای تمامی شهروندان تضمین کرده و برابری حقوق پیروان ادیان مختلف را مورد تأکید قرار می دهد. این رویکرد دوگانه هم بازتاب دهنده تاریخ طولانی بودیسم در جزیره و هم نشان دهنده واقعیت چندفرهنگی و چندآیینی جامعه سریلانکاست. مردم سریلانکا به طور کلی بسیار مذهبی هستند و دین نقش پررنگی در زندگی روزمره آداب اجتماعی و حتی سیاست آن ها ایفا می کند. این اهمیت مذهب در زندگی عمومی سریلانکا را به یکی از مذهبی ترین کشورهای جهان تبدیل کرده است. همزیستی مسالمت آمیز میان پیروان ادیان مختلف هرچند گاه با چالش هایی روبرو بوده اما بخش مهمی از هویت ملی سریلانکا محسوب می شود.
طبق سرشماری سال ۲۰۱۱ بودایی ها با ۷۰.۱ درصد اکثریت جمعیت سریلانکا را تشکیل می دهند. پس از آن هندوها با ۱۲.۶ درصد مسلمانان با ۹.۷ درصد و مسیحیان با ۶.۲ درصد گروه های مذهبی اصلی بعدی هستند. سایر ادیان و باورها نیز حدود ۱.۴ درصد باقی مانده را شامل می شوند. توزیع این گروه ها در سراسر جزیره یکنواخت نیست و ارتباط نزدیکی با ترکیب قومیتی دارد. بودایی ها عمدتاً از قوم سینهالی هستند و در اکثریت مناطق کشور به خصوص در مناطق مرکزی جنوبی و غربی ساکنند. هندوها اغلب از قوم تامیل بوده و بیشتر در استان های شمالی و شرقی متمرکز شده اند. مسلمانان که عمدتاً از اقوام مور و مالایی هستند به صورت پراکنده در مناطق مختلف از جمله سواحل شرقی و شهرهای بزرگ زندگی می کنند. مسیحیان نیز هرچند درصدی از هر قومیت را شامل می شوند اما جوامع بزرگتری از آن ها در مناطق ساحلی شمال غربی و اطراف کلمبو حضور دارند. این پراکندگی جغرافیایی چشم انداز فرهنگی و مذهبی هر منطقه از سریلانکا را تحت تأثیر قرار داده است.
بودیسم ترواده شاخه ای از این آیین کهن در سریلانکا ریشه دوانده و به دین رسمی کشور تبدیل شده است. تاریخ ورود بودیسم به سریلانکا به قرن سوم پیش از میلاد بازمی گردد زمانی که آراهات ماهیندا و خواهرش آراهات سنگهمیترا فرزندان امپراتور آشوکا در هند این آیین را به جزیره آوردند. سنگهمیترا نهال درخت بودا (جایا سری ماها بدی) را نیز با خود آورد که در آنورادهاپورا کاشته شد و همچنان مورد احترام است. پادشاهان سینهالی از همان ابتدا حامی بودیسم بودند و به گسترش آن کمک کردند. سریلانکا دارای طولانی ترین تاریخ پیوسته بودیسم در جهان است. در طول قرن ها بودیسم ترواده در این جزیره حفظ و احیا شده است حتی در دوره هایی که در سرزمین اصلی هند رو به افول بود. معبد دندان مقدس در کندی که یادگار دندان بودا را در خود جای داده یکی از مهمترین مراکز زیارتی بودایی در جهان است و نقش محوری در آیین های بودایی سریلانکا دارد.
جامعه بودایی سریلانکا به ویژه شاخه ترواده ساختار و سنت های خاص خود را دارد. جامعه رهبانان بودایی (سنگها) نقش محوری در حفظ آموزه ها و هدایت جامعه ایفا می کنند. این رهبانان که بهیکّو نامیده می شوند زندگی مبتنی بر اصول سخت گیرانه ای از جمله ریاضت مراقبه و دوری از تعلقات دنیوی را در پیش می گیرند. سنگها در سریلانکا به چندین فرقه یا نیکایا تقسیم می شوند که اصلی ترین آن ها سیام نیکایا آمراپورا نیکایا و رامانّا نیکایا هستند. این فرقه ها ممکن است در برخی جزئیات عقیدتی یا سازماندهی تفاوت هایی داشته باشند اما همگی پیرو بودیسم ترواده هستند. طبقه اجتماعی (کاست) در گذشته نقش مهمی در عضویت در برخی از این فرقه ها داشته است. برای عامه مردم بودایی که زندگی رهبانی ندارند اعمال معنوی شامل انجام کارهای نیک احترام به بودا و رهبانان زیارت اماکن مقدس (مانند استوپاها که بناهای گنبدی شکل بر روی آثار بودا یا بزرگان هستند) و شرکت در مراسم مذهبی است. باورهای بودایی در سریلانکا اغلب با عناصر فرهنگی و حتی عناصری از هندوئیسم و باورهای محلی در هم آمیخته است به طوری که احترام به خدایان و موجودات ماورایی (دواز و یاکّا) در کنار ارج نهادن به بودا رایج است. معابد کوچکتری به نام دواله در کنار معابد اصلی بودایی به همین منظور وجود دارند که توسط کاپورالاها اداره می شوند. شخصیت های مذهبی بودایی و رهبران فرقه ها اغلب در مسائل سیاسی و اجتماعی کشور نیز نقش دارند و ارتباط نزدیکی بین دولت و نهادهای بودایی وجود دارد که ریشه در تاریخ این سرزمین دارد.
هندوئیسم یکی از قدیمی ترین ادیان حاضر در سریلانکا است که ارتباط عمیقی با جمعیت تامیل این کشور دارد. ریشه های حضور هندوئیسم در جزیره به مهاجرت های تاریخی مردم تامیل از جنوب هند بازمی گردد که برخی آن را به دوران پیش از فتوحات چولا در قرن دهم یا حتی قبل تر نسبت می دهند. هندوها عمدتاً در استان های شمالی و شرقی سریلانکا که مناطق سنتی سکونت تامیل ها هستند و همچنین در مناطق مرکزی که کارگران مزارع چای (تامیل های هندی) ساکنند متمرکز هستند. معابد هندو (کویل) در این مناطق بخش مهمی از چشم انداز فرهنگی و اجتماعی را تشکیل می دهند. آیین های هندو در سریلانکا شباهت های زیادی با هندوئیسم جنوب هند به ویژه شاخه شیواپرستی (شیوائیسم) دارد و خدایانی مانند شیوا ویشنو و خدایان محلی مورد پرستش قرار می گیرند. شخصیت های مذهبی برجسته ای در تاریخ مدرن هندوئیسم سریلانکا ظهور کرده اند. هرچند جمعیت هندوها به دلیل مهاجرت در دهه های اخیر کاهش نسبی یافته است اما هندوئیسم همچنان یک نیروی حیاتی در زندگی جمعیت تامیل سریلانکا محسوب می شود و مراسم و جشن های آن مانند دیوالی و تایپونگال بخش مهمی از تقویم فرهنگی کشور است. تعاملات فرهنگی و مذهبی بین هندوها و بودایی ها در طول تاریخ وجود داشته و برخی اماکن مقدس مانند کاتاراگاما مورد احترام پیروان هر دو آیین است.
اسلام از طریق بازرگانان عرب در قرون اولیه میلادی (احتمالاً از قرن هفتم یا هشتم) به سریلانکا راه یافت. این بازرگانان که در مسیرهای تجاری اقیانوس هند فعال بودند در بنادر سریلانکا ساکن شده و با زنان محلی ازدواج کردند و جوامع مسلمانی را شکل دادند. این گروه اولیه اجداد بخش عمده ای از جامعه مسلمانان مور سریلانکا هستند که زبان تامیلی را با واژگان عربی درآمیخته اند. در قرن شانزدهم با ورود پرتغالی ها مسلمانان تحت فشار و آزار قرار گرفتند و بسیاری به مناطق داخلی یا سواحل شرقی مهاجرت کردند. گروه های دیگری از مسلمانان به ویژه مالایی ها در دوره های بعدی توسط استعمارگران هلندی و انگلیسی به سریلانکا آورده شدند. امروزه مسلمانان حدود ۹.۷ درصد جمعیت سریلانکا را تشکیل می دهند و عمدتاً از اقوام مور و مالایی هستند. آن ها در اداره امور دینی و فرهنگی خود مستقل عمل می کنند و تلاش هایی برای حفظ هویت اسلامی و ریشه های عربی خود داشته اند. قوانین احوال شخصیه مسلمانان در سریلانکا بر اساس شریعت اسلام است و تلاش هایی برای ساماندهی آن صورت گرفته است. مسلمانان سریلانکا با وجود اقلیت بودن نقش مهمی در اقتصاد و سیاست کشور ایفا کرده اند و به عنوان یک جامعه پویا شناخته می شوند و مساجد مراکز اصلی فعالیت های اجتماعی و مذهبی آن ها هستند.
مسلمانان مالایی گروهی متمایز در میان جامعه مسلمانان سریلانکا هستند که ریشه در جزایر جنوب شرق آسیا به ویژه جاوه و شبه جزیره مالایا دارند. حضور آن ها به قرن سیزدهم بازمی گردد زمانی که فرمانروایی مالایی به نام چندرا بهانو حملاتی به شمال سریلانکا داشت و با خود سربازان مالایی آورد. با این حال حضور جدی تر مالایی ها از دوره استعمار هلند آغاز شد زمانی که هلندی ها مخالفان سیاسی و شاهزادگان جاوه را به سریلانکا تبعید می کردند. بعدها استعمارگران هلندی و انگلیسی از مالایی ها به عنوان سرباز پلیس و نیروی خدماتی استفاده کردند و گروه های بیشتری را به این منظور به جزیره آوردند. مالایی ها فرهنگ و زبان خاص خود را حفظ کرده اند هرچند زبان آن ها متأثر از زبان های محلی سریلانکاست. آن ها جامعه ای کوچک تر نسبت به مورها هستند اما هویت فرهنگی و تاریخی متمایزی در میان اقلیت مسلمان سریلانکا دارند و عمدتاً در شهرهای بزرگ و مناطق خاصی ساکن هستند. این گروه به دلیل پیشینه نظامی و اداری نقش های خاصی در جامعه سریلانکا ایفا کرده اند.
اکثریت قریب به اتفاق مسلمانان در سریلانکا پیرو مذهب سنی به ویژه فقه شافعی هستند. با این حال یک جامعه کوچک از شیعیان نیز در این کشور وجود دارد. این جامعه شامل تعداد اندکی از شیعیان بهره اسماعیلی است که عمدتاً ریشه هندی دارند و در کلمبو و شهرهای بزرگ فعالیت های تجاری دارند. علاوه بر این پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران گرایش هایی به مذهب تشیع اثناعشری در میان برخی مسلمانان سریلانکایی به ویژه جوانان و تحصیل کردگان شکل گرفت. این افراد از طریق مطالعه تحقیق و گاه تحصیل در مراکز علوم دینی در ایران یا سایر کشورها با آموزه های اهل بیت (ع) آشنا شده و به این مذهب گرویده اند. هرچند تعداد شیعیان اثناعشری در سریلانکا در مقایسه با اکثریت سنی بسیار اندک است اما این جامعه کوچک فعال بوده و تلاش هایی برای معرفی و ترویج آموزه های شیعه در میان مسلمانان محلی انجام می دهند و مراکز کوچکی برای فعالیت های مذهبی و فرهنگی خود دارند.
مسیحیت در سریلانکا تاریخ طولانی اما پرفراز و نشیبی دارد. طبق برخی روایات مسیحیت در قرن اول میلادی توسط توماس رسول به این منطقه وارد شد اما شواهد مستندتر به حضور جامعه ای از مسیحیان نسطوری ایرانی در قرن ششم میلادی اشاره دارد. با این حال جمعیت مسیحیان تا زمان ورود پرتغالی ها در قرن پانزدهم به طور قابل توجهی افزایش نیافت. پرتغالی ها مذهب کاتولیک رومی را ترویج دادند و پس از آن ها هلندی ها شاخه های پروتستان مانند کلیسای اصلاح شده هلند را معرفی کردند. در نهایت انگلیسی ها در قرن نوزدهم کلیسای انگلیکن و سایر فرقه های پروتستان مانند متدیست ها و باپتیست ها را گسترش دادند. امروزه اکثریت مسیحیان سریلانکا کاتولیک رومی هستند که میراث دوره پرتغالی ها به شمار می روند و سازماندهی کلیسایی قوی در سراسر جزیره دارند. فرقه های پروتستان نیز حضور دارند هرچند تعداد پیروان آن ها کمتر است. درصد جمعیت مسیحیان در طول قرن بیستم کاهش نسبی یافته است عمدتاً به دلیل رشد جمعیتی سایر گروه ها و مهاجرت. با این حال مسیحیان همچنان یک اقلیت مهم و تأثیرگذار در جامعه سریلانکا به شمار می روند و کلیساها نقش مهمی در ارائه خدمات اجتماعی و آموزشی ایفا می کنند.
دین نقشی حیاتی و فراگیر در فرهنگ و زندگی روزمره مردم سریلانکا ایفا می کند. از معماری معابد بودایی و هندو گرفته تا طرح مساجد و کلیساها چشم انداز فیزیکی کشور بازتاب دهنده تنوع مذهبی آن است. تقویم ملی سریلانکا مملو از تعطیلات مذهبی است که توسط پیروان ادیان مختلف جشن گرفته می شود و اغلب به تعطیلات عمومی تبدیل می شوند. مراسم مذهبی اعم از روزانه هفتگی یا سالانه بخش جدایی ناپذیری از زندگی اجتماعی هستند. هنر موسیقی رقص و ادبیات سریلانکا نیز عمیقاً تحت تأثیر باورهای مذهبی قرار دارند. سیستم آموزشی به ویژه در گذشته ارتباط تنگاتنگی با نهادهای مذهبی داشته است. حتی در سیاست رهبران مذهبی به خصوص رهبانان بودایی اغلب نقش فعالی در مسائل اجتماعی و سیاسی ایفا می کنند. این در هم تنیدگی دین و فرهنگ سریلانکا را به جامعه ای تبدیل کرده که درک جنبه های مذهبی آن برای فهم کامل فرهنگ و هویت ملی ضروری است. همزیستی ادیان مختلف نیز به شکل گیری فرهنگی از مدارا و احترام متقابل هرچند نه همیشه بدون چالش کمک کرده است و این تعاملات در آداب و رسوم و باورهای عامه مردم نیز دیده می شود.
سریلانکا سرزمینی است که در طول سال میزبان جشن ها و مراسم مذهبی متعددی است که نه تنها برای پیروان هر دین اهمیت دارند بلکه بخش مهمی از میراث فرهنگی و جاذبه های گردشگری کشور محسوب می شوند. این جشن ها اغلب با شکوه و رنگارنگی خاصی برگزار می شوند و فرصتی برای تجمع خانواده ها انجام فرایض دینی و ابراز همبستگی اجتماعی فراهم می کنند. برخی از این مراسم آنقدر بزرگ و دیدنی هستند که هزاران بازدیدکننده را از سراسر جهان به خود جذب می کنند. آشنایی با این جشن ها پنجره ای به سوی باورها سنت ها و سبک زندگی مردم سریلانکا می گشاید و نشان دهنده پویایی و اهمیت دین در این جامعه است. در ادامه به معرفی برخی از مهمترین این مراسم می پردازیم که هر یک به نوبه خود نمادی از غنای فرهنگی و مذهبی این جزیره هستند و نشان دهنده حضور پررنگ دین در زندگی عمومی مردم.
پراهراه (به ویژه اِسلا پراهراه در کندی) یکی از باشکوه ترین و مشهورترین جشن های بودایی در سریلانکا و شاید در تمام آسیاست. این مراسم سالانه در ماه جولای یا آگوست (ماه اِسلا در تقویم بودایی) در شهر کندی برگزار می شود و به افتخار دندان مقدس بودا که در معبد سری دالادا مالیگاوا نگهداری می شود برپا می گردد. پراهراه شامل یک راهپیمایی بزرگ شبانه است که در آن ده ها فیل تزئین شده رقصندگان سنتی نوازندگان طبل و فلوت آتش بازان و حاملان پرچم های مختلف شرکت دارند. تابوتی نمادین حاوی دندان مقدس نیز بر روی فیل اصلی حمل می شود. این مراسم نه تنها یک رویداد مذهبی بلکه نمایشی خیره کننده از فرهنگ و هنر سنتی سینهالی است و هزاران نفر از بوداییان و گردشگران را برای تماشای آن به کندی می کشاند. پراهراه نمادی از ارادت مردم به بودا و حفظ سنت های کهن است و ریشه های تاریخی عمیقی دارد.
وساک مقدس ترین روز در تقویم بوداییان و مهمترین جشن مذهبی بودیسم در سریلانکا است. این روز که معمولاً در ماه می برگزار می شود سه رویداد مهم در زندگی بودا را گرامی می دارد: تولد روشنایی (اِنجمن) و درگذشت (پارینیروانا). وساک با فعالیت های مذهبی گسترده ای همراه است. بوداییان به معابد می روند در مراسم دعا و مراقبه شرکت می کنند و به نیازمندان کمک می رسانند. خانه ها و خیابان ها با فانوس های رنگارنگ و تزئینات زیبا آراسته می شوند که نمادی از روشنایی آموزه های بوداست. مردم ایستگاه های توزیع غذا و نوشیدنی رایگان برپا می کنند که دانسال نامیده می شود و نشان دهنده روح بخشندگی و همدردی است. وساک نه تنها یک تعطیل رسمی است بلکه فضایی از آرامش معنویت و نیکوکاری را در سراسر کشور ایجاد می کند و فرصتی برای تأمل در آموزه های بودا و تقویت اصول اخلاقی فراهم می آورد.
دیوالی و تایپونگال دو جشن بزرگ هندو هستند که توسط جامعه تامیل سریلانکا با شور و هیجان فراوان برگزار می شوند. دیوالی معروف به جشن چراغ ها معمولاً در پاییز برگزار می شود و نمادی از پیروزی نور بر تاریکی و خیر بر شر است. خانه ها با چراغ های روغنی (دیپا) تزئین می شوند مردم لباس های نو می پوشند شیرینی و غذاهای مخصوص تهیه می کنند و با خانواده و دوستان دور هم جمع می شوند. تایپونگال یک جشن برداشت محصول است که در ماه ژانویه برگزار می شود و به شکرانه نعمت های خدای خورشید (سوریا) و سایر خدایان برای محصول فراوان برگزار می گردد. مراسم اصلی شامل پختن برنج تازه با شیر و شکر در دیگ های سفالی در فضای باز و تقدیم آن به خدایان است. این جشن ها نه تنها اهمیت مذهبی دارند بلکه نمادی از هویت فرهنگی قوم تامیل و ارتباط آن ها با طبیعت و کشاورزی هستند و با آداب و رسوم خاصی همراه می باشند و فرصتی برای تقویت پیوندهای خانوادگی و اجتماعی است.
جامعه مسلمان سریلانکا نیز اعیاد مهم خود را با شکوه برگزار می کند که برجسته ترین آن ها عید فطر و عید قربان است. عید فطر پایان ماه رمضان ماه روزه داری را جشن می گیرد و با نماز عید دید و بازدید خانوادگی و کمک به نیازمندان همراه است. عید قربان نیز به یاد فداکاری حضرت ابراهیم (ع) برگزار می شود و شامل قربانی کردن و تقسیم گوشت بین خانواده دوستان و فقراست. این اعیاد فرصتی برای تقویت پیوندهای اجتماعی و ابراز همبستگی در جامعه مسلمانان است. مسیحیان سریلانکا نیز جشن های اصلی مسیحیت مانند کریسمس (میلاد حضرت عیسی مسیح) و عید پاک (رستاخیز مسیح) را گرامی می دارند. کریسمس با تزئین درخت کریسمس تبادل هدایا و شرکت در مراسم کلیسا همراه است در حالی که عید پاک با مراسم مذهبی خاص در کلیساها و گردهمایی های خانوادگی برگزار می شود. این اعیاد نیز نقش مهمی در تقویت هویت دینی و اجتماعی جوامع مسیحی سریلانکا دارند و فرصتی برای شادمانی و همبستگی فراهم می کنند.
تنوع مذهبی در سریلانکا ارتباط تنگاتنگی با ترکیب قومیتی و زبانی این کشور دارد. قوم سینهالی که اکثریت جمعیت را تشکیل می دهند عمدتاً پیرو بودیسم هستند و به زبان سینهالی صحبت می کنند. قوم تامیل که بزرگترین اقلیت قومی هستند عمدتاً هندو هستند و به زبان تامیلی سخن می گویند. مسلمانان سریلانکا که عمدتاً از اقوام مور و مالایی هستند اغلب به زبان تامیلی صحبت می کنند هرچند زبان مادری مورها یک گویش تامیلی با واژگان عربی است و مالایی ها به گویشی از زبان مالایی صحبت می کنند؛ زبان عربی نیز به دلیل اهمیت دینی در میان آن ها جایگاه ویژه ای دارد. اقلیت های کوچکتری مانند بورگرها (با ریشه های اروپایی) عمدتاً مسیحی هستند و به زبان انگلیسی یا گویش های کریول صحبت می کنند. این همبستگی میان قومیت زبان و مذهب در طول تاریخ سریلانکا نقش مهمی در شکل گیری هویت های جمعی ساختار اجتماعی و پویایی های سیاسی کشور ایفا کرده است و درک این ارتباط برای فهم کامل جامعه سریلانکا ضروری است و بر نحوه تعاملات اجتماعی و فرهنگی نیز تأثیرگذار است.
علاوه بر اکثریت بودایی سینهالی سریلانکا میزبان اقلیت های دینی قابل توجهی است که شامل هندوها مسلمانان و مسیحیان می شوند. این اقلیت ها با وجود چالش هایی که ممکن است در یک کشور با دین رسمی اکثریت با آن روبرو شوند نقش مهمی در جامعه سریلانکا ایفا می کنند. هندوها به عنوان بزرگترین اقلیت عمدتاً از قوم تامیل هستند و در استان های شمالی و شرقی متمرکز شده اند. مسلمانان متشکل از اقوام مور و مالایی در سراسر جزیره پراکنده اند و در تجارت و کسب وکار فعال بوده اند. مسیحیان نیز در مناطق مختلف حضور دارند و در بخش هایی مانند آموزش و بهداشت نقش پررنگی ایفا کرده اند. این اقلیت ها نهادهای مذهبی آموزشی و فرهنگی خود را دارند و در تلاش برای حفظ هویت دینی و فرهنگی خود در کنار مشارکت در زندگی عمومی کشور هستند. همزیستی میان گروه های اکثریت و اقلیت یکی از ویژگی های مهم جامعه سریلانکاست که نیازمند تلاش مستمر برای تقویت درک متقابل و احترام به تنوع است و در کنار تفاوت ها نقاط مشترکی نیز در فرهنگ و آداب و رسوم آن ها یافت می شود.
دین رسمی مردم سریلانکا چیست؟
بر اساس قانون اساسی سریلانکا دین بودیسم به عنوان دین رسمی کشور شناخته می شود و جایگاه ویژه ای دارد هرچند آزادی مذهب برای تمامی شهروندان تضمین شده است.
مذاهب اصلی در سریلانکا کدامند؟
مذاهب اصلی در سریلانکا شامل بودیسم (اکثریت) هندوئیسم اسلام و مسیحیت هستند که پیروان هر یک سهم قابل توجهی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند.
توزیع درصدی مذاهب در سریلانکا چگونه است؟
طبق سرشماری سال ۲۰۱۱ حدود ۷۰.۱٪ بودایی ۱۲.۶٪ هندو ۹.۷٪ مسلمان و ۶.۲٪ مسیحی هستند. باقی مانده نیز شامل پیروان سایر ادیان می شود.
مهمترین جشن ها و مراسم مذهبی در سریلانکا کدامند؟
مهمترین جشن ها شامل پراهراه (بودایی) وساک (بودایی) دیوالی و تایپونگال (هندو) و اعیاد فطر و قربان (مسلمانان) و کریسمس و عید پاک (مسیحیان) هستند.
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "آشنایی با مذاهب و ادیان مختلف در سریلانکا" هستید؟ با کلیک بر روی گردشگری و اقامتی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "آشنایی با مذاهب و ادیان مختلف در سریلانکا"، کلیک کنید.