آدم برفی هایی که شاید روح مان را بخورند!

برف این روزها گیلانی ها را یاد سال 83 انداخته و خاطراتش را با رگه های طنز می گویند؛ برفی که شروعش با روزهای سفید و آدم برفی های کنار گذر بود اما به روزهای سیاه یک فاجعه ترسناک ختم شد.

به گزارش وبگردی، متن پیش رو یادداشت «مجله وبگردی» برای روزهای سیاه و سفید زمستان است که در ادامه می توانید بخوانید: «…ولی عجیب ترین خاطره ای که از برف سال 83 رشت دارم اینه که داشتم توی کوچه هم قد با طبقه دوم یه ساختمون قدم می زدم تا اینکه یکی اومد به م گفت: آقا لطفاً از اون ور برو، داری روی ماشین من راه می ری…»

یک کاربر شبکه اجتماعی خاطره بالا را نوشته و کلی کاربر دیگر هم پای این خاطره نشسته اند به نقل خاطرات شان از برف آن سال رشت. همه خاطره ها رگه هایی از طنز دارند و انگار نه انگار که دارند یکی از فجایع چند دهه اخیر استان گیلان را روایت می کنند.

دانشمندها می گویند این روش خودکار مغز است برای بقا! مغز سعی می کند در بازیابی خاطره از یک واقعه تلخ، این بار از زاویه های شاد و طنز به ماجرا نگاه کند. این یکی از ترفندهای مغز است برای اینکه خاطرات تلخ روح آدم را نخورند.

موتورهای جست وجو و پایگاه های محلی و غیررسمی خبری اما چیز دیگری می گویند. از دیروز و پری روز که خیلی از مردم کشور هوای برفی شهرشان را نفس کشیدند، حال و هوای گیلانی ها انگار با اهالی بقیه شهرها فرق دارد؛ این را از کانال ها و پایگاه های خبری محلی می شود فهمید. پایگاه هایی که تیتر یک هایشان حول این سوال می چرخد: «آیا برف سال 83 در رشت تکرار می شود؟»

اگر می خواهید بدانید که ترس از تکرار برف سال 83 در بین مردم گیلان چه قدر جدی است، بد نیست نگاهی به اخبار سال 85 این استان بیندازید.

زمستان سال 1385 وقتی آسمان گیلان دوباره سرخ شده بود و نم نمِ برف داشت شروع می شد، مردم مثل مار گزیده هایی که حالا ریسمان سیاه و سفید دیده اند، به فروشگاه های مواد غذایی و نانوایی ها سرازیر شدند؛ طوری که در عرض یکی دو روز، به نقل از منابع محلی، مایحتاج اولیه در فروشگاه های نقاط مختلف گیلان پیدا نمی شد! این ماجرا را می توانید لا به لای اخبار سال 1385 و اطلاع رسانی های شهرداری و ارگان های مختلف استان پیدا کنید که اعلام کردند بارش برف این سال بی خطر است تا مردم با یادآوری زمستان سال 83 وحشت زده نشوند.

روایت ها از برف سال 1383 بسیار زیاد و شگفت آور است. رشت، از سال 79 برف به آسمانش ندیده بود. نوزدهم بهمن 83 وقتی اولین دانه های برف از آسمان رشت شروع به باریدن کردند، شور و حال عجیبی را با خود به شهر آوردند.

مردم کم کم شال و کلاه و دستکش هایشان که سال ها کنج گنجه های خاک می خورد را بیرون می آوردند و آدم برفی ها کنار گذرها پا می گرفتند. روز دوم برف اما پاروها از گوشه و کنار انباری ها بیرون کشیده شدند تا بار سنگین روی سقف ها را سبک کنند و شب سوم برف، دیگر ترس و نگرانی در چهره مردم دیده می شد.

وقتی بالاخره بارش برف قطع شد، آمارها خبر از خرابی هزاران واحد مسکونی و تجاری در نقاط مختلف گیلان می دادند. ارتفاع برف در نقاط مختلف این استان از 2 و نیم متر تا 6 متر گزارش شده بود و مردم مجبور بودند در کوچه ها و خیابان های باریک از روی سقف خودروهای در برف مدفون شده حرکت کنند. مردم محلی هنوز وقت یادآوری آن سال، با نگرانی می گویند که اگر بارش برف یک روز دیگر ادامه پیدا می کرد، بسیاری از شهرهای گیلان زیر برف مدفون می شدند.

اما آنچه در این ماجرا قابل بررسی است، نه صرفاً یک واقعه طبیعی بلکه یک رخداد اجتماعی است. گزارش های مختلفی از هم دلی مردم در کمک رسانی به خصوص در روز اول بارش سنگین برف در دست است اما هر چه به روزهای بحرانی تر نزدیک می شویم، رنگ بعضی گزارش های مردمی تغییر می کند؛ از اختلاف و مشاجره همسایه ها بر سر برف ریزی در حیاط خانه یک دیگر تا جر و بحث ها در صف های چند صد نفری نانوایی ها و اتفاقاتی از این دست.

قطع شدن برق و گاز کم کم باعث شده بود که دیگر نان هم به راحتی از تنور نانوایی ها درنیاید و مردمی که دسترسی به نیازهای اولیه زندگی ندارند و درگیر بحران شده اند، گاهی با هم درگیر شوند و کار به مشاجره برسد.

هشتاد و چند سال اگر تقویم را از آن روزهای سخت مردم گیلان عقب ببریم، به برف سال 1300 همان منطقه می رسیم که در ارتفاعات تالش، داشت «میرزا کوچک خان» و «گایوک آلمانی» را زمین گیر می کرد؛ میرزا کوچکی که در کلام مردم محلی آخر اسمش «خان» داشت و تا چند وقت پیش از آن، دست قزاق و بیگانه به پر شالش هم نمی رسید و دورش پر از اسلحه به دست و دلاور بود، حالا همراه آلمانی اش را روی دوش گرفته بود و در سفیدی برف فرو می رفت.

آخرین دست نوشته ای که از میرزا کوچک خان به جا مانده، نامه ای است که در آن از پشت کردن برخی همراهانش گله کرده و دلش از برخی کسان که می توانستند شانه به شانه اش باشند اما شاخ به شاخش شده اند، پر بوده است.

حالا، چه برف آذر 1300 باشد، چه برف بهمن 1383 و چه برف اسفند 1402، آنچه از بازخوانی تاریخ در اندازه های مختلف روابط اجتماعی آدم ها با هم برمی آید این است که برف ها آب می شوند و خاطرات اند که می مانند؛ خاطراتی که بعدها در شبکه های اجتماعی خنده می گیرند، در سایت های خبری از مشاجره همسایه ها می گویند یا دست نوشته ای ناامید از یک سردار جنگاور می شوند که از یاران نیمه راهش گله می کند. مهم این است که بعد از آب شدن برف ها «گایوک آلمانی» باشیم یا «قزاق رضاخان».

پایان خبر وبگردی